SAYA MO!

Hindi ko cia kilala, lalong di ko cia na meet pa kahit kailan, actually wala akong alam kung sino cia....Pero minsan sinabi nia ang lungkot daw ng buhay ko hehehe, kasi nga di pa nia ko kilala...Dedma naman ako, "KIBER"! Basta ako akala ng iba malungkuting tao wehehehe., di nio lang alam praning to-its noh, siguro nga kung nakilala lang cia nung 2 kong frend ngayon malamang sa hindi eh pagtawanan cia at sabihin pang waaaahhhh, Eeennk! mali! Cia c len mapapalungkot nio bomalabs...sabi naman ng isa ko pang tropang humihirit, ako nga daw ata ang taong di marunong dapuan ng lungkot kahit na mamatayan na, although, di man ako 'yung tipong ala-timang na nagiikot ng buhok at nagatatawa habng kausap ang sarili eh, cguro sabi ko nga nataon lang dinadala ko lang ang lahat sa magaang paraan. At dahil nawalan ako ng isang kaibigan, kasama sa trabaho eh medyo nabawasan din naman ang saya ko. She was died just a weeks ago dahil sa breast cancer, di nia kasi shinishare sa min eh, pero kapanpansin na sa amin dito sa opisina na bumagsak ang katwan nia buti na lang nasalo, nun lupa...Kidding aside, thankful na rin para sa kanya kasi di cia ganun naghirap, bata pa cia pero ganun talaga ang life, di na cia nag-pachemo theraphy kasi nga ayaw niang malaman ng family nia dahil ayaw na daw nia na maapektuhan pa ang mga ito..Pero sa loob ng mga panahong pinagsamahan namin kahit na nga ba favorite namin ciang tampulan ng tukso eh napansin ko na pareho kami kaya nga siguro nagkasundo kami kahit pano, di mo cia makikitang may dinadalang problema or kahit pa alam niang kanser na, pero nun ask ko cia one time sabi lang nia sa akin, buti n lang cancer hindi ulcer, i know nagpapatawa cia during that time pero ewan ko ba? naramdaman kong may laman ang biro nia.., cnakyan ko lang akala ko kasi libre yun pala may bayad, yun nga wala na cia...Ilang beses ko ciang pinakiusapang magpagamot kahit na pano madagdagan man lang yung panahong makakasama nia kami pero ayaw nia talaga eh, kasi ayaw na daw niang pahirpan pa ang katawan nia, gusto daw nia kung ibabalik nia yun sa nagpahiram yung kumpleto at wala ciang anumang teknolohiyang ginwa, as a good friend of her nirespeto ko ang desisyon nia ang sa akin lang support and suggestion at saka humingi cia ng opinyon ko kaya yun ang try ko bigay sa kanya, actually 2nd frend ko na ciang nawala because of that sickness, naalala ko yung frend kong isa din na nawala 2 years ago, nakita ko talaga kung panong butas at walang laman ang isang parte ng dibdib nia dahil na rin sa sakit na iyon, pero wag kang iiyak pag kaharap mo cila dahil ayaw nila yun, they always wanted to treat them na para wala lang sakit, at silang dalawa ang isa sa mga dahilan ko kung bkit ang kalungkutan ko eh inaayawan ko, dahil ang natutunan ko sa kanila sa bigat ng kanilang dinadala sa sarili di mapapansin yun, ako pa kayang normal na kung ikukumpara sa kanila ang mga pinuproblema eh wala sa hinagap ng sa kanila...kaya kalungkutan, Sori ka na lang....parte ka man ng buhay pero hindi kita kailangan ng habang buhay..Kaya ako po ay nagpahinga ng mga ilang araw to pray and spend my free time para sa aking 2 kaibigang nwala sa aking buhay...But, like the show, life must go on....Thanks be to God,,, for having me a friend like them....

Kaya ciang hindi nakakakilala sa akin bago mo sabihing malungkot ang buhay ng ibang tao kilalanin mo muna, ikaw din baka one of this day bumalik sa iyo yan....pero wag naman sana, ang sa akin lang kung napapansin man nating malungkot ang buhay ng kapwa natin i think we should not be happy for them coz theres always a reason hindi lang love, hindi lang isang lalaki/babae na kanilang minahal ang maging maaring dahilan nito....